Baraneee

نمیدانم از آغاز تاسیس کارخانه "مزدا تری سفید با شیشه های دودی" سازی، آیا کسی به اندازه ی باران آنجا و آن لحظه، دلش شاد شده از دیدن این ماشین یا نه... باران دیگر نبود، یعنی آنجا نبود، در طبقه هشتم هفت آسمان سیر میکرد، حق هم داشتم، حرف کمی نیست که هی فروند فروند آرزوهای کوچک کنی و در چشم برهم زدنی آن آرزو را راست قامت، پیچیده شده در کادویی زر وق مقابلت ببینی... چند روز پیش بود مگر که من آرزو کرده بودم تجربه حسی مشابه موقهوه ای را در ماشینی مشابه؟...کاش اصلا آرزویی دیگر کرده بودم، آرزویی به بزرگی دیدنش و یا حتی بزرگتر، خیلی دیدنش... ولی شاید آنوقت نمیشد، پس ایم Baraneee...

  امشب باز از آن سفیدها دیدم که شبیه همانها بود که قبلترها میدیدم، خیلی شبیه، با همان چشمهای کشیده بسان ژاپنی ها و همان شیشه های دودی که آدم نمیتواند از پشتشان ببیند و تشخیص هم بدهد که آیا آنکه پشت فرمان نشسته، آنست که توان لرزاندن چهار ستون دلی را دارد یا، نه، یک آدم کاملا عادی و بی رنگ نشسته آن پشت و دارد جولان میدهد در خیابان ها... ناخواداگاه ایستادم تا بگذرد و اسمش را از پشتش بخوانم، همان بود...مزدا تری سفید...ناخواداگاه میخ شدم به اسمش، به آن حروف انگلیسی که حالا مدتها بود از حفظ بودم و به محض دیدن، دیگر شاید حتی نمیخواندم و تنها حسشان می کردم...حسی که Baraneee...

  امشب باز از آن سفیدها دیدم که شبیه همانها بود که قبلترها میدیدم، خیلی شبیه، با همان چشمهای کشیده بسان ژاپنی ها و همان شیشه های دودی که آدم نمیتواند از پشتشان ببیند و تشخیص هم بدهد که آیا آنکه پشت فرمان نشسته، آنست که توان لرزاندن چهار ستون دلی را دارد یا، نه، یک آدم کاملا عادی و بی رنگ نشسته آن پشت و دارد جولان میدهد در خیابان ها... ناخواداگاه ایستادم تا بگذرد و اسمش را از پشتش بخوانم، همان بود...مزدا تری سفید...ناخواداگاه میخ شدم به اسمش، به آن حروف انگلیسی که حالا مدتها بود از حفظ بودم و به محض دیدن، دیگر شاید حتی نمیخواندم و تنها حسشان می کردم...حسی که Baraneee...